Εγώ φυσικά θέλω να μιλάω μόνο για το 4(Τέσσερα) την νέα υπερπαραγωγή του Στάνλευ Κιούμπρικ της ελληνικής τηλεόρασης, Χριστόφορου Παπακαλιάτη.
Να προσθέσω απλώς πως ο Χριστόφορος, για άλλη μια φορά έδειξε ότι το να καίγεσαι στις σειρές του εξωτερικού μπορεί να σε ωφελήσει. Επίσης έμεινα καθηλωμένος στο pc βλέποντας το πρώτο επεισόδιο περιμένοντας για δυο πράγματα: Την σκηνή όπου θα παρατηρούσα την φίλη μου την Ν. να τρέχει στο αεροδρόμιο Μακεδονίας κάτω από ακατάπαυστη τεχνίτη βροχή, και την στιγμή που ο βιρτουόζος σεναριογράφος/πρωταγωνιστής/σκηνοθέτης/και μουσικός επιμελητής θα χώριζε την εικόνα σε μικρότερα κομμάτια παίζοντας ένα σουπερ ντουπερ γαμάτο τραγούδι στο μπακραουντ. Με την φίλη μου γέλασα γιατί , τη μια στιγμή καθόταν με την ομπρελίτσα της στο υπόστεγο και στην επόμενη έτρεχε να πάει προς το σημείο που πριν καθόταν, μετά από λίγο ξανά έτρεχε στη βροχή και μετά πάλι καθόταν. Είμαι σίγουρος ότι αν ο βιρτουόζος σεναριογράφος/πρωταγωνιστής/σκηνοθέτης/και μουσικός επιμελητής Χριστόφορος είχε ασχοληθεί και λίγο με το μοντάζ δηλαδή ήταν σεναριογράφος/πρωταγωνιστής/σκηνοθέτης/μουσικός επιμελητής/υπεύθυνος μοντάζ κάτι τέτοιο δεν θα είχε συμβεί. Όσο για το χώρισμα της εικόνας σε μικρότερα μέρη αυτό πια είναι σήμα κατατεθέν πλέον, έτσι υμνεί και τους μέντορες του, όποιοι και αν είναι αυτοί. Αυτά τα λίγα για την ίσως καλύτερη σειρά των τελευταίων ετών που το 1ο επεισόδιο έκλεισε και με αυτοκτονία. Είναι λίγο προκλητικό αλλά θα το πω: Αυτή η σειρά μπορεί να ξεπεράσει και το Κλείσε τα Μάτια.
