Κοράκια , σκατά γουρουνιών και μπάρμπεκιου

Τρόπος ΖΩΗΣ, ή αλλιώς, leverpostej ή αλλιώς πατέ από συκώτι χοίρου!!

Αγαπητό μου ημερολόγιο , ωωω πέρασε τόσος καιρός από την τελευταία μας συνάντηση... Μου έλειψες, είσαι το μόνο που με καταλαβαίνει τελικά...

Μια ωδή σε μας τους ίμο. Παρένθεση πρώτη: Από ότι φαίνεται οι σχέσεις μεταξύ ανηλίκων και ενηλίκων σε αυτή τη χώρα είναι αρκετά προχωρημένες. Αναφορικά, κατώτατο όριο για να διατηρείς σχέση με μια ανήλικη, κρατηθείτε όσοι έχετε μικρούλες αδερφές... ... 15!!! Κάπου εδώ ο φίλος μου Γρηγόρης απαγορεύει στην αδερφή του να επισκεφτεί τη Δανία για πάντα, αυτό είναι καλό γιατί κάποτε θα γίνει θείος με πολλά recycle-κακια να τρέχουν γύρω του με μακριές φαβορίτες, οπότε για την ώρα καλά κάνει και την προστατεύει. Ήθελα να καταλήξω ότι για κάποιον λόγο αυτές οι ηλικίες με βρίσκουν πιθανότατα περισσότερο ελκυστικό από ότι θα έπρεπε. Βέβαια, μεγαλωμένος με ελληνικές αρχές και πρότυπα δεν μαρέσει και πάρα πολύ. Δεύτερη παρένθεση, αυτές οι ηλικίες συνήθως είναι φαν των ίμο και από ότι φαίνεται εγώ είμαι ένας από αυτούς.

Αγαπητό ημερολόγιο, θέλω κούρεμα! Ίσως αν επιστρέψω στο μαλλί χαίτη καρφάκι ίσως να αποφύγω τις μικρές ηλικίες, αλλά μάλλον έτσι θα αποφύγω όλες τις ηλικίες...

Τέλος προλόγου, γυρίστε μεριά στη κασέτα για τη συνέχεια.

Ήταν ή αυτό ή σκηνή από την ταινία the birds ...
Αυτό είναι καλύτερο...

Έχεις τρομάξει ποτέ από την ύπαρξη κορακιών δίπλα σου? Εγώ όχι μέχρι πρότινος! Άλλα όταν βρίσκονται παντού και σε μέγεθος γαλοπούλας, ε τότε έχεις το ελεύθερο να τρομάξεις. Πραγματικά, λατρεύω να υπερβάλω συνεχώς, αλλά όχι τώρα, όχι με τα κοράκια, όχι, όχι... Τις προάλες τρέχοντας σαν τον άνεμο με τη ποδηλατάρα μου, σκεφτόμουν ότι τα γαμίδια θα μου επιτεθούν για τα ζουμερά μεγάλα μάτια μου...
Ίσως πρέπει να αρχίσω να φοράω μάσκα ή γυαλιά ηλίου.

Αγαπητό μου ημερολόγιο, πρέπει να αγοράσω γυαλιά ηλίου.

Το κεφάλαιο γυαλιά είναι τόσο μεγάλο όσο το βιβλίο ''όσα παίρνει ο άνεμος'' . Δεν πρόκειται να βρω γυαλιά που να ταιριάζουν στην κεφάλα μου... Το έχω σχεδόν αποδεχτεί...

Για να μην ξεχνιόμαστε τα κοράκια είναι σε κάθε γωνιά περιμένοντας να σε πιάσουν απροετοίμαστο. Αχ ... αν μόνο μπορούσα να κάνω το πείραμα που σκέφτηκα για να σας αποδείξω ότι είναι σατανικά. Λοιπόν το πείραμα περιλαμβάνει ένα σώμα ανθρώπου, κατά προτίμηση ζωντανό, και ένα απλό λιβάδι από τα άπειρα εδώ στην εξοχή του Άλμποργκ. Η υλοποίηση είναι απλή: με το που θα αφεθεί το σώμα στο λιβάδι ακίνητο, τα κοράκια θα το μυριστούν και θα ορμίσουν να του κατασπαράξουν όλα τα ζουμερά μέρη του. Βλέπε μάτια, μύτη, στόμα, αρχίδια, και μάλλον κωλομάγουλα. Με την επιτυχή λήξη του πειράματος αυτού και ελπίζω με την επιβίωση του σώματος, θα είχα αποδείξει πόσο μεγάλη απειλή είναι για τον τόπο αυτό τα συγκεκριμένα πτηνά. Και τότε θα κέρδιζα μια προτομή στο κέντρο της πόλης.

Αγαπητό ημερολόγιο, κάνε κάτι να μην με κοιτούν έτσι τα βρωμοπούλια...

Εντάξει αλλαγή θέματος.

Όποιος είπε πως η συνήθεια είναι καλό πράγμα να του ασπρίσει μια τούφα από το μαλλί τώρα, και να κλάσει ενώ κάνει σεξ!!

Η συνήθεια είναι ύπουλη (σαν τα κοράκια) και εκεί που δεν το περιμένεις θα σου σκάσει κλωτσά στα πολύτιμα αρχίδια σου, για αυτό πρόσεχε τί λες για αυτήν...

-Ημ : Κάθε φορά τσαμπουνάς δυο τρεις μαλακίες και περιμένεις να σε καταλάβουν όλοι... Εξήγησε ρε τι εννοείς.

Αχ ημερολόγιο είσαι τόσο σοφό, τί θα 'κανα χωρίς εσένανε.

Αναφέρομαι φυσικά στην θεσπέσια μυρουδιά από σκατά γουρουνιών. Στην αρχή νόμιζα ότι ήταν σκατά αλόγων, εξαιτίας της φάρμας δίπλα στις εστίες μου. Άλλα άρχισα να αμφιβάλω για αυτή τη σκέψη, όταν άρχισα να μυρίζω την ίδια μυρωδιά σε διάφορα μέρη στην πόλη και στο πανεπιστήμιο κυρίως τις πρωινές μέχρι απογευματινές ώρες.

Έτσι λοιπόν αρκετές μέρες νιώθω σαν να 'μαι στη τουαλέτα (ωχ τί σιχαμερός που είσαι) ναι ναι βρίσε με, αλλά όλοι μας το παθαίνουμε για αυτό, save it!! Έτσι, όπως στη τουαλέτα όταν κάνεις το number two ωραία και καλά και η μυρωδιά δεν σε ενοχλεί μετά από ένα σημείο, έτσι και εδώ αρχίζεις να συνηθίζεις στη μυρωδιά των χοιροσκατών!! Και πες μου τώρα ότι αυτό είναι καλό πράγμα... Σε κάτι μήνες θα περπατώ στη παραλία και όλοι μου οι φίλοι θα βρίζουν το ελεηνό αποχετευτικό σύστημα της συμπρωτεύουσας, και εγώ θα απολαμβάνω το καλοκαιρινό αερικό!! Ε όχι δεν θέλω τέτοιο μέλλον!!!! Από τη μικρή έρευνα που έκανα, έμαθα ότι είναι μπόρα και θα περάσει σε λίγο καιρό ... κάνει καλό στα χωράφια βλέπεις...

Η χώρα των μπάρμπεκιου!! Όταν είσαι ο μεγαλύτερος εξαγωγέας χοίρων, κάτι πρέπει να κάνεις για να δώσεις χαρά στον κοσμάκι. Και τί είναι αυτό? Ε φυσικά ένα μπάρμπεκιου σε κάθε γειτονιά. Τα γουρούνια δίνουν χαρά σε όλους!! Τα σκατάκια τους κάνουν τα χωράφια παραγωγικά και το κρεατάκι τους ταϊζει τον κοσμάκι. Και αυτός ο ήλιος είναι τόσο γαμάτος που δεν μπορείς να αντισταθείς, ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΜΠΑΡΜΠΕΚΙΟΥ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΜΠΑΡΜΠΕΚΙΟΥ!!!! Πετάγεσαι στο κοντινότερο Fakta, αρπάζεις μια κάσα μπύρες για λιγότερο από 1ο ευρώ, αρπάζεις και λουκάνικα και είσαι ο άρχοντας της γειτονιάς!! Ο ήλιος καίει το πρόσωπο σου, το ίδιο και τα κάρβουνα, κατεβάζεις την μπύρα και είσαι στον παράδεισο. Έχεις έγνοιες και προβλήματα και θες να ξεχαστείς? Οργάνωσε ένα μπάρμπεκιου βρε αδερφέ!! Απλά θες να μεθύσεις τρώγοντας υπέροχα λουκανικάκια? Ξανά οργάνωσε ένα μπάρμπεκιου βρε αδερφέ!! Πλέον για να μας πάει καλά η επόμενη βδομάδα, οργανώνεται και από ένα μπάρμπεκιου, έτσι για το γαμώτο!!

Αγαπητό ημερολόγιο, θύμησέ μου να οργανώσω και εγώ ένα στο προσεχές μέλλον.

Bonus υλικό νούμερο ΈΝΑ.

Χθες(Σάββατο), διοργανώθηκε Adventure Race από μια φοιτητική οργάνωση κυρίως για Δανούς μιας και το όλο σκηνικό ήταν στα δανέζικα. Ευτυχώς οι Δανοί συνφοιτητές μου με ρώτησαν αν ήθελα να μπω στην ομάδα τους γιατί δεν έβρισκαν άτομο. Με λίγα λόγια υπήρχαν 21 πιθανές δραστηριότητες απλωμένες σε όλη τη πόλη και μάζευες πόντους υλοποιώντας τες. Παρόλο που από το Σάββατο το βράδυ δεν μπορώ να περπατήσω και να κουνηθώ γενικά με ευκολία είμαι πανευτυχής που συμμετείχα!! Ερχόμενος εδώ δεν περίμενα ποτέ να έκανα ραπέλλινγκ , ανάβαση σε τεχνητό τοίχο, ασκήσεις ισορροπίας, τραμπολίνου και παρκούρ σε αθλητικές εγκαταστάσεις, όπως επίσης chicken walk (το οποίο είναι αρκετά πιο δύσκολο από όσο ακούγεται, δηλαδή περπατώντας σαν κότα), κάτι περίεργα ρόλλερς με μπαστούνια...

Κρίμα που δεν με πέτυχε στη τρελή αλλαγή ποδιού στην ίδια λαβή
ΥΓ. Ανάβαση με κάλτες έχεις δει ρε? ΦΑΕ!

Μπορεί να μην βγήκαμε πρώτοι, αλλά κερδίσαμε σε ένα κουίζ σχετικά με ένα ριάλιτι. Μπορώ να παραδεχτώ τώρα ότι η βοήθεια του 3G iPhone του Martin έπαιξε σημαντικό ρόλο. Κερδίσαμε από δύο εισιτήρια για κάτι πισίνες... Κάτι είναι και αυτό...

BONUS υλικό νούμερο ΔΥΟ.

Παρασκευή παραβρέθηκα στο πρώτο μου ΤΟΓΚΑ πάρτι δηλαδή πάρτι ντυμένος με φορεσιά κάτι ανάμεσα σε αρχαιοελλήνικορωμαϊκή. Πλάκα είχε! Συμβουλή προς όσους σχεδιάζουν να σκάσουν μύτη φορώντας τόγκα

1. Φόρα εσώρουχο!
2. Άμα είσαι δεινός χορευτής ξανασκέψου το!
3. Φρόντισε η τόγκα σου να είναι γαμάτη, σε χρώμα και δέσιμο, δεν θες να σε κοροϊδεύουν οι συντογκείτες ε?! ε?!

Ορκίσου ότι δεν μου πάει η τόγκα... ΟΡΚΙΣΟΥ ΡΕ!

Αγαπητό ημερολόγιο καληνύχτα, σε φιλώ ...

ΩΩ παραλίγο να το ξεχάσω!! Ίσως από τις πιο περίεργες ερωτήσεις που μου'χουν κάνει τους τελευταίους μήνες ...

Μια κοπέλα με πλησιάζει από πίσω και μου λέει :''Can I scratch your back?''

Αφού παθαίνω ένα μικρό σοκ, και φυσικά δείχνοντας ευγένεια της απαντώ καταφατικά. Μετά από λίγη ώρα αφού έχουμε πάρει και οι δύο από κάτι καλό (εγώ ένα ωραιότατο ξύσιμο, και αυτή υλοποιώντας το βίτσιο της ), απομακρύνεται γεμάτη ικανοποίηση και μέθη...

Γιάννης Δαλιανίδης Strikes BACK!!

Ιστορική εισαγωγή, μιας Ιστορικής σειράς, ευχαριστούμε Μέγκα για τις ατελείωτες επαναλήψεις

Είναι κλισέ το ξέρω αλλά επίσης είναι και αντιπροσωπευτικό των σκηνικών που θα αφηγηθώ παρακάτω.

Πρώτα λίγα λόγια για τον μεγάλο αυτόν σκηνοθέτη που μεγαλούργησε στη χρυσή εποχή του ελληνικού κινηματογράφου:

Ο άρχοντας του ελληνικού κινηματογράφου

Ο Γιάννης Δαλιανίδης είναι σκηνοθέτης και σεναριογράφος, από τους πιο εμπορικούς του Ελληνικού κινηματογράφου. Γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη στις 31 Δεκεμβρίου του 1923 και μεγάλωσε από θετούς γονείς. Ξεκίνησε την καριέρα του ως χορευτής και χορογράφος χρησιμοποιώντας το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο «Γιάννης Νταλ». Από το 1958 άρχισε να γράφει σενάρια για κινηματογραφικές ταινίες. Το πρώτο του σενάριο ήταν για την ταινία «Το Τρελοκόριτσο». Την σκηνοθετική του καριέρα την ξεκίνησε το 1959 με την ταινία «η Μουσίτσα» και ακολούθησε την ίδια χρονιά η ταινία «Λαός και Κολωνάκι». Το 1961 ξεκίνησε η συνεργασία του με την Φίνος Φιλμς . Η ταινία σημείωσε μεγάλη επιτυχία και η καριέρα του Δαλιανίδη εκτινάχτηκε. Ακολούθησε η δημιουργία μιας σειράς ταινιών, κυρίως μιούζικαλ, ένα είδος στο οποίο διακρίθηκε ιδιαίτερα. Συνολικά έχει σκηνοθετήσει περισσότερες από 60 ταινίες, στις περισσότερες από τις οποίες έχει γράψει το σενάριο ο ίδιος. Από την δεκαετία του 1970 εργάστηκε και στην τηλεόραση δημιουργώντας αρκετές τηλεοπτικές σειρές, οι περισσότερες απ' τις οποίες σημείωσαν μεγάλη επιτυχία.

Οκ μπακ του μπίζνες. Χθες και προχθές είχα την ευτυχία να ζήσω λίγες στιγμές ελληνικής τρέλας. Είχα ξεχάσει πώς είναι να ακούς ακατάπαυστα ελληνικά χωρίς σταματημό. Επικρατούσε μια αυξημένη κινητικότητα. Πέρα δώθε, πέρα δώθε, κάνοντας δουλειές στο σπίτι ενώ ταυτόχρονα εξιστορούσε τις περιπέτειες που πέρασαν στα αεροδρόμια της Ευρώπης κουβαλώντας 20 κιλά χειραποσκευές γεμάτες με σοκολάτες, γκοφρέτες, κρουασάν, 2 τενεκέδες λάδια, σιροπιαστά και πολλά άλλα. Φυσικά είναι στο αίμα μας να παραπονευόμαστε για πράγματα που μόνο εμείς θεωρούμε αυτονόητα. Όπως για παράδειγμα γιατί να μας σταματάνε στο αεροδρόμιο όταν κουβαλάμε περίεργα τάπερ τυλιγμένα με αλουμινόχαρτο και δίχως έχοντας τη δυνατότητα να τους εξηγήσουμε ότι είναι ντολμάδες γιατί πολύ απλά ΑΥΤΟΙ δεν ξέρουν ελληνικά.

Τέτοιου είδους ωραίες ιστορίες άκουσα αυτές τις δύο μέρες, μπορώ να πω ότι μου είχε λείψει λίγο αυτή η τρέλα! αλλά πήρα αρκετά μεγάλη δόση για το υπόλοιπο της διαμονής μου εδώ.

Συνεχίζω: Πως μπορώ να ξεχάσω τις κλασσικές σκηνές όπου ενώ μιλούσε για τα αεροδρόμια ξαφνικά άλλαζε τόνο και ύφος και με παρότρυνε να φάω κάτι!!

Αυτό μου θύμιζε τις αξεπέραστες μιμήσεις της Χριστίνας , όταν μιμείται την γιαγιά μου ή τη μάνα της. Πραγματικά ξεκαρδιστικό...

Αυτή η ατέρμονη ομιλητικότητα είναι κάτι που επικρατεί τελικά σε κάθε σπιτικό.

Και εδώ είναι που γίνετε η σύνδεση με την καλύτερη ελληνική σειρά όλων των εποχών μετά το "4" φυσικά. Αναφέρομαι στο Ρετιρέ όπως καταλάβατε. Σε αυτό το αριστούργημα ο Γιάννη προσπαθεί να αποτυπώσει την καθημερινότητα του μικρομεσαίου Έλληνα μέσα από τραγελαφικές καταστάσεις (trivia: Ο Δαλιανίδης μετά το τέλος του Ρετιρέ προχώρησε στη δημιουργία ενός Sequel της σειράς με σχεδόν τους ίδιους ηθοποιούς και το ονόμασε "Οι Μικρομεσαίοι" ). Έτσι και εγώ σαν παρατηρητής , σαν να το βλέπω πίσω από το γυαλί της τηλεόρασής μου, έβλεπα καταστάσεις να εξελίσσονται που έμοιαζαν να είχαν ξεφύγει από το μυαλό του μεγάλου δημιουργού. Φανταστείτε συνεχόμενος διάλογος για οτιδήποτε, με διακοπές για να σχολιαστεί κάτι άσχετο, και μετά ξανά πάλι στο θέμα μας. Κινητικότητα πεντάχρονου κάνοντας ταυτόχρονα το αδιανόητο: Φαγητό, καθάρισμα, σχολιασμό γεγονότων και παρότρυνση να μην μείνω με άδειο στόμα, όλα αυτά σε κάπως ανεβασμένα ντεσιμπέλ. Απλά αριστούργημα!!

Και εκεί που το θεϊκό παστίτσιο άρχισε να ροδοκοκκινίζει και νομίζοντας πως το επεισόδιο φθάνει στο τέλος του, τότε γίνετε ξανά το αδιανόητο!! Η πόρτα ανοίγει και εισέρχονται στο "πλατό" 4 Ισπανοί (η συγκάτοικος της φίλης μου και οι γονείς και αδερφή της) κανείς τους δεν γνωρίζει Αγγλικά (εκτός της συγκατοίκου φυσικά), και πόσο μάλλον Ελληνικά. Κανένα πρόβλημα για τους Έλληνες, η γλώσσα μας έτσι και αλλιώς είναι τόσο εύκολη που ο καθένας μπορεί να την καταλάβει, έτσι άρχισαν να τους μιλάνε ελληνικά και να τους καλώς ορίζουν στο σπίτι , όλα αυτά σε άπιαστα ελληνικά. Οι καημένοι Ισπανοί σίγουρα θα σάστισαν, αλλά γρήγορα μπήκαν και αυτοί στο παιχνίδι μιλώντας λίγα ισπανικά έτσι για να έχουν κάτι να πούνε. Αμέσως προχώρησαν στα ενδότερα του σπιτιού. Μάνα και θεία δεν χαμπάριασαν όμως, συνέχισαν να τους μιλάνε στα ελληνικά προτείνοντας τους τί άλλο από το να φάνε κάτι, όταν είδαν ότι δεν απαντούσαν πέρασαν στις προτάσεις για καφέ, αλλά χωρίς αποτέλεσμα.

Με τούτα και με εκείνα ξεχάσαμε το παστίτσιο. Εκεί που καθόμουν αραχτός μετά την πολιτισμική σύγχυση, ακούω μια έντρομη φωνή :"ΦΩΤΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!!!!"

και εγώ ο αθώος πίστεψα ότι τα βάσανά μου είχαν τελειώσει. Έντρομη η μάνα να προσπαθεί να πείσει τους Ισπανούς ότι δεν τρέχει τίποτα απλά μια μικρή φωτιά, ξαναλέω όλα αυτά στα Ελληνικά. Οι Ισπανοί άρχισαν να παίρνουν χαμπάρι με τί τρελάρες είχαν να κάνουν και άρχισαν να ξεκαρδίζονται με τις απότομες κινήσεις της μάνας.

Λάδια από το παστίτσιο έπεσαν στα πυρακτωμένα σίδερα του φούρνου και έβγαλαν μια μικρή φλόγα. Φυσικά ήταν αρκετό για τη μάνα να της, όπως είπε:"κόπηκαν τα πόδια μου". Εδώ κολλάει επίσης το Ρετιρέ, γιατί η υπερβολή ήταν πάντα στοιχείο των Ελλήνων, αυτό το προωθώ εδώ από τη πρώτη στιγμή...

Αυτή η μικρή αναμπουμπούλα καθυστέρησε αρκετά τους τίτλους τέλους του επεισοδίου γιατί τώρα βάλαμε ένα ένα τα ταψιά να ψηθούν.

Οι Ισπανοί μετά από λίγο έφυγαν και είμαι πολύ περίεργος να μάθω τί είχαν να πουν για όλα αυτά...

Αφού έφυγαν η μάνα άρχισε να απολογείται λες και οι καημένοι Ισπανοί την κατηγόρησαν για κάτι.

Όλα αυτά είναι ο ορισμός της φράσης "κλασσική Ελληνίδα μάνα"

Αφού ψήθηκε το παστίτσιο και κρύωσε το κάναμε αλεξίσφαιρο με ζελατίνα και αλουμινόχαρτο και πήρα το δρόμο του γυρισμού. Το επεισόδιο είχε τελειώσει, άλλο ένα αριστούργημα του Γιάννη έφτανε στο τέλος του.

Πραγματικά ευχαριστώ μάνα και θεία της φίλης μου για τη μεταφορά των πραγμάτων μου, για τα δυο ελληνικά μεσημεριανά που μου πρόσφεραν, για τα γλυκά τον καφέ και τα GR μπλε (μπορώ να πω με σιγουριά ότι ήταν αρκετά πιο νόστιμα από τα marlboro του Μάρκ, κάτι ξέρει ο φάδερ και τα καπνίζει) που με κέρασαν μαζί με τον καφέ. Αλλά περισσότερο τους ευχαριστώ για το παστίτσιο που θα το κάνω μόστρα σήμερα στο "οικογενειακό" τραπέζι στο σπίτι του Γκουίντο αλλά και για αυτό το πραγματικά ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ σκηνικό που διαδραματίστηκε μπροστά στα μάτια μου. Αλήθεια υπέροχο...

Υπέροχο αλλά και απίστευτα κουραστικό αφού συνειδητοποίησα ότι το βράδυ δεν είχα δυνάμεις να βγω καθόλου.

Το να συμμετέχεις σε επεισόδιο του Γιάννη τελικά είναι πιο δύσκολο από ότι φανταζόμουν!!

Πες μου ψέματα

O Greg έχει πάντα δίκαιο

Πρωταπριλιά σήμερα και αυτή η ανάρτηση είναι αφιερωμένη σε όλους εμάς που λέμε ψέματα ακατάπαυστα.

Το ψέμα μπορεί να είναι αθώο , μπορεί να είναι άκρως σημαντικό , μπορεί να είναι υψίστης ασφαλείας, μπορεί όπως λέει και ο παππούς μου να είναι ένα κατά συνθήκη ψέμα.

Φυσικά όσο απομακρύνεσαι από τον στενό οικογενειακό και φιλικό κύκλο τα ψέματα αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο. Είναι στη φύση μας να τα χρησιμοποιούμε για να επιτύχουμε τους εκάστοτε σκοπούς και στόχους μας. Επίσης είναι στη φύση μας να είμαστε εγωιστές, όσο και κάποιοι το αρνούνται δηλώνοντας κατηγορηματικά ότι δεν είναι ή ότι δεν πρόκειται να γίνουν εγωιστές απλά ψεύδονται. Όλοι μα ΟΛΟΙ κάποια στιγμή στη ζωή μας θα πούμε ψέματα και θα φανεί ότι κατά βάθος κρύβουμε ένα τέρας που νοιάζεται μόνο για τη πάρτι του. Επίσης πιστεύω πως υπάρχουν εξαιρέσεις όπως και σε κάθε κανόνα, αλλά αν βρείτε αυτή την εξαίρεση μείνετε κοντά της και μην την αφήσετε.

Από την άλλη μεριά ποιος δεν θα χρησιμοποιούσε ένα ψέμα αν ήξερε ότι θα έδινε τη λύση σε πρόβλημα που αφορούσε όχι μόνο αυτόν. Αυτό ακούγετε σκληρό αλλά το περίεργο θα ήταν κάποιος να μην το έχει κάνει. Λέγοντας ένα μικρό ψέμα που μπορεί να βοηθήσει κάποιον άλλον δεν ακούγεται και τόσο κακό. Αρκεί να μην το παρακάνεις. Κάποια άτομα πάλι δεν μπορούν να αντέξουν την 100% αλήθεια και για αυτό τον λόγο πλάθουν ψεύτικους κόσμους και επιλέγουν να ζουν μέσα σε αυτούς.

Γνώμη μου είναι ότι κανείς δεν θα άντεχε την απόλυτη αλήθεια. Υπάρχει τόση βρωμιά γύρω μας και σκέψεις που μπορούν να σε κάνουν να ξεράσεις επί τόπου που δεν θα ήθελα να ξέρω. Φανταστείτε ένα κόσμο που κανείς δεν θα μπορούσε να πει ψέματα... Αυτό σημαίνει ότι σε οποιαδήποτε ερώτηση θα άκουγες την απόλυτη αλήθεια. Σε ορισμένα πεδία της καθημερινότητας αυτό θα ήταν ιδανικό, αλλά αυτό προϋποθέτει ότι η αλήθεια ακουγόταν από πάντα. Φανταστείτε ότι αύριο ξυπνάτε και ξαφνικά ΟΛΑ έχουν βγει στην επιφάνεια. Ο κόσμος δεν θα μπορούσε να χειριστεί κάτι τέτοιο. Θα επικρατούσε χάος μέχρις ότου όλα θα κατέρρεαν, για να δημιουργηθεί κάτι καινούριο από την αρχή. Είναι πραγματικά ανατριχιαστικό... Κάτι παρόμοιο θα συνέβαινε και αν είχαμε την ικανότητα να ακούμε τις σκέψεις των άλλων. Ποιος μπορεί να πει ότι δεν θα αηδίαζε με αυτά που θα "άκουγε" γύρω του. Το ανθρώπινο μυαλό δημιουργεί εκατομμύρια σκέψεις κάθε στιγμή από τις οποίες οι περισσότερες θα ήταν καλό να μείνουν στο κεφάλι μας.

Πραγματικά αυτός ο ουτοπικός κόσμος, απαλλαγμένος από ψεύδη και άρρωστες σκέψεις δεν μπορεί να υπάρξει ποτέ. Θα έρθει η στιγμή που κάποιος κάπου θα αρχίσει να σκέφτεται τόσο άρρωστα και διεστραμμένα που θα είναι κολλητικό, θα εξαπλωθεί με την ταχύτητα της σκέψης σε όλο τον κόσμο. Και ύστερα θα επικρατήσει πάλι χάος και αναρχία μέχρι να ισοπεδωθούν όλα και να ξανά αρχίσουμε από την αρχή.

Και κάτι διπλά επίκαιρο, αναρωτιέμαι αν στον παράδεισο κάθε θρησκείας επικρατεί αυτή η κατάσταση. Είναι διαφορετικό να δίνεις ελπίδα στους ανθρώπους λέγοντάς τους ότι στον παράδεισο επικρατεί το απόλυτο φως, και άλλο να του λες ψέματα. Αλλά πάλι καταλήγω σε αυτό που είπα πιο πάνω: Με αυτό το ψέμα (όχι και τόσο μικρό αυτή τη φορά) κατάφεραν να δώσουν ελπίδα και πίστη σε κάτι καλύτερο από τη μίζερη ζωή. Και αν τους πιστέψεις θα έχεις πάντα κάτι καλό να ελπίζεις και να περιμένεις. Βέβαια θα ζεις μέσα σε ένα ψέμα. Και καταλήγεις σε μια πολύ απλή ερώτηση:

Θα προτιμούσες να ζεις ευτυχισμένος σε ένα ψέμα ή δυστυχισμένος μέσα στην απόλυτη διαφάνεια και αλήθεια;

Ελπίζω αυτή η ερώτηση να μην είναι απόλυτη γιατί καμιά απάντηση δεν με ικανοποιεί. Επίσης χρυσή τομή σε αυτό το ζήτημα σημαίνει ότι και πάλι θα υπάρχουν ψεύδη στη ζωή σου οπότε πάλι καταλήγουμε στα ίδια.

Όλα είναι κύκλος που έλεγε και το τραγουδάκι στο θεατρικό του λυκείου μας... Το θέμα είναι να είσαι τυχερός και να βρεθείς στην αρχή του κύκλου, γιατί το τέλος είναι πάντα δυστυχισμένο μίζερο και μαύρο.

Αρκετή δόση μαυρίλας για σήμερα...

Καλά ψέματα και προσοχή η πρωταπριλιά είναι μια απλή μέρα όχι τρόπος ζωής.

Το soundtrack της ημέρας, Πες μου ψεματάκια γλυκά ψεματάκια, απλά τα γουστάρω!!