Γιάννης Δαλιανίδης Strikes BACK!!

Ιστορική εισαγωγή, μιας Ιστορικής σειράς, ευχαριστούμε Μέγκα για τις ατελείωτες επαναλήψεις

Είναι κλισέ το ξέρω αλλά επίσης είναι και αντιπροσωπευτικό των σκηνικών που θα αφηγηθώ παρακάτω.

Πρώτα λίγα λόγια για τον μεγάλο αυτόν σκηνοθέτη που μεγαλούργησε στη χρυσή εποχή του ελληνικού κινηματογράφου:

Ο άρχοντας του ελληνικού κινηματογράφου

Ο Γιάννης Δαλιανίδης είναι σκηνοθέτης και σεναριογράφος, από τους πιο εμπορικούς του Ελληνικού κινηματογράφου. Γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη στις 31 Δεκεμβρίου του 1923 και μεγάλωσε από θετούς γονείς. Ξεκίνησε την καριέρα του ως χορευτής και χορογράφος χρησιμοποιώντας το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο «Γιάννης Νταλ». Από το 1958 άρχισε να γράφει σενάρια για κινηματογραφικές ταινίες. Το πρώτο του σενάριο ήταν για την ταινία «Το Τρελοκόριτσο». Την σκηνοθετική του καριέρα την ξεκίνησε το 1959 με την ταινία «η Μουσίτσα» και ακολούθησε την ίδια χρονιά η ταινία «Λαός και Κολωνάκι». Το 1961 ξεκίνησε η συνεργασία του με την Φίνος Φιλμς . Η ταινία σημείωσε μεγάλη επιτυχία και η καριέρα του Δαλιανίδη εκτινάχτηκε. Ακολούθησε η δημιουργία μιας σειράς ταινιών, κυρίως μιούζικαλ, ένα είδος στο οποίο διακρίθηκε ιδιαίτερα. Συνολικά έχει σκηνοθετήσει περισσότερες από 60 ταινίες, στις περισσότερες από τις οποίες έχει γράψει το σενάριο ο ίδιος. Από την δεκαετία του 1970 εργάστηκε και στην τηλεόραση δημιουργώντας αρκετές τηλεοπτικές σειρές, οι περισσότερες απ' τις οποίες σημείωσαν μεγάλη επιτυχία.

Οκ μπακ του μπίζνες. Χθες και προχθές είχα την ευτυχία να ζήσω λίγες στιγμές ελληνικής τρέλας. Είχα ξεχάσει πώς είναι να ακούς ακατάπαυστα ελληνικά χωρίς σταματημό. Επικρατούσε μια αυξημένη κινητικότητα. Πέρα δώθε, πέρα δώθε, κάνοντας δουλειές στο σπίτι ενώ ταυτόχρονα εξιστορούσε τις περιπέτειες που πέρασαν στα αεροδρόμια της Ευρώπης κουβαλώντας 20 κιλά χειραποσκευές γεμάτες με σοκολάτες, γκοφρέτες, κρουασάν, 2 τενεκέδες λάδια, σιροπιαστά και πολλά άλλα. Φυσικά είναι στο αίμα μας να παραπονευόμαστε για πράγματα που μόνο εμείς θεωρούμε αυτονόητα. Όπως για παράδειγμα γιατί να μας σταματάνε στο αεροδρόμιο όταν κουβαλάμε περίεργα τάπερ τυλιγμένα με αλουμινόχαρτο και δίχως έχοντας τη δυνατότητα να τους εξηγήσουμε ότι είναι ντολμάδες γιατί πολύ απλά ΑΥΤΟΙ δεν ξέρουν ελληνικά.

Τέτοιου είδους ωραίες ιστορίες άκουσα αυτές τις δύο μέρες, μπορώ να πω ότι μου είχε λείψει λίγο αυτή η τρέλα! αλλά πήρα αρκετά μεγάλη δόση για το υπόλοιπο της διαμονής μου εδώ.

Συνεχίζω: Πως μπορώ να ξεχάσω τις κλασσικές σκηνές όπου ενώ μιλούσε για τα αεροδρόμια ξαφνικά άλλαζε τόνο και ύφος και με παρότρυνε να φάω κάτι!!

Αυτό μου θύμιζε τις αξεπέραστες μιμήσεις της Χριστίνας , όταν μιμείται την γιαγιά μου ή τη μάνα της. Πραγματικά ξεκαρδιστικό...

Αυτή η ατέρμονη ομιλητικότητα είναι κάτι που επικρατεί τελικά σε κάθε σπιτικό.

Και εδώ είναι που γίνετε η σύνδεση με την καλύτερη ελληνική σειρά όλων των εποχών μετά το "4" φυσικά. Αναφέρομαι στο Ρετιρέ όπως καταλάβατε. Σε αυτό το αριστούργημα ο Γιάννη προσπαθεί να αποτυπώσει την καθημερινότητα του μικρομεσαίου Έλληνα μέσα από τραγελαφικές καταστάσεις (trivia: Ο Δαλιανίδης μετά το τέλος του Ρετιρέ προχώρησε στη δημιουργία ενός Sequel της σειράς με σχεδόν τους ίδιους ηθοποιούς και το ονόμασε "Οι Μικρομεσαίοι" ). Έτσι και εγώ σαν παρατηρητής , σαν να το βλέπω πίσω από το γυαλί της τηλεόρασής μου, έβλεπα καταστάσεις να εξελίσσονται που έμοιαζαν να είχαν ξεφύγει από το μυαλό του μεγάλου δημιουργού. Φανταστείτε συνεχόμενος διάλογος για οτιδήποτε, με διακοπές για να σχολιαστεί κάτι άσχετο, και μετά ξανά πάλι στο θέμα μας. Κινητικότητα πεντάχρονου κάνοντας ταυτόχρονα το αδιανόητο: Φαγητό, καθάρισμα, σχολιασμό γεγονότων και παρότρυνση να μην μείνω με άδειο στόμα, όλα αυτά σε κάπως ανεβασμένα ντεσιμπέλ. Απλά αριστούργημα!!

Και εκεί που το θεϊκό παστίτσιο άρχισε να ροδοκοκκινίζει και νομίζοντας πως το επεισόδιο φθάνει στο τέλος του, τότε γίνετε ξανά το αδιανόητο!! Η πόρτα ανοίγει και εισέρχονται στο "πλατό" 4 Ισπανοί (η συγκάτοικος της φίλης μου και οι γονείς και αδερφή της) κανείς τους δεν γνωρίζει Αγγλικά (εκτός της συγκατοίκου φυσικά), και πόσο μάλλον Ελληνικά. Κανένα πρόβλημα για τους Έλληνες, η γλώσσα μας έτσι και αλλιώς είναι τόσο εύκολη που ο καθένας μπορεί να την καταλάβει, έτσι άρχισαν να τους μιλάνε ελληνικά και να τους καλώς ορίζουν στο σπίτι , όλα αυτά σε άπιαστα ελληνικά. Οι καημένοι Ισπανοί σίγουρα θα σάστισαν, αλλά γρήγορα μπήκαν και αυτοί στο παιχνίδι μιλώντας λίγα ισπανικά έτσι για να έχουν κάτι να πούνε. Αμέσως προχώρησαν στα ενδότερα του σπιτιού. Μάνα και θεία δεν χαμπάριασαν όμως, συνέχισαν να τους μιλάνε στα ελληνικά προτείνοντας τους τί άλλο από το να φάνε κάτι, όταν είδαν ότι δεν απαντούσαν πέρασαν στις προτάσεις για καφέ, αλλά χωρίς αποτέλεσμα.

Με τούτα και με εκείνα ξεχάσαμε το παστίτσιο. Εκεί που καθόμουν αραχτός μετά την πολιτισμική σύγχυση, ακούω μια έντρομη φωνή :"ΦΩΤΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!!!!"

και εγώ ο αθώος πίστεψα ότι τα βάσανά μου είχαν τελειώσει. Έντρομη η μάνα να προσπαθεί να πείσει τους Ισπανούς ότι δεν τρέχει τίποτα απλά μια μικρή φωτιά, ξαναλέω όλα αυτά στα Ελληνικά. Οι Ισπανοί άρχισαν να παίρνουν χαμπάρι με τί τρελάρες είχαν να κάνουν και άρχισαν να ξεκαρδίζονται με τις απότομες κινήσεις της μάνας.

Λάδια από το παστίτσιο έπεσαν στα πυρακτωμένα σίδερα του φούρνου και έβγαλαν μια μικρή φλόγα. Φυσικά ήταν αρκετό για τη μάνα να της, όπως είπε:"κόπηκαν τα πόδια μου". Εδώ κολλάει επίσης το Ρετιρέ, γιατί η υπερβολή ήταν πάντα στοιχείο των Ελλήνων, αυτό το προωθώ εδώ από τη πρώτη στιγμή...

Αυτή η μικρή αναμπουμπούλα καθυστέρησε αρκετά τους τίτλους τέλους του επεισοδίου γιατί τώρα βάλαμε ένα ένα τα ταψιά να ψηθούν.

Οι Ισπανοί μετά από λίγο έφυγαν και είμαι πολύ περίεργος να μάθω τί είχαν να πουν για όλα αυτά...

Αφού έφυγαν η μάνα άρχισε να απολογείται λες και οι καημένοι Ισπανοί την κατηγόρησαν για κάτι.

Όλα αυτά είναι ο ορισμός της φράσης "κλασσική Ελληνίδα μάνα"

Αφού ψήθηκε το παστίτσιο και κρύωσε το κάναμε αλεξίσφαιρο με ζελατίνα και αλουμινόχαρτο και πήρα το δρόμο του γυρισμού. Το επεισόδιο είχε τελειώσει, άλλο ένα αριστούργημα του Γιάννη έφτανε στο τέλος του.

Πραγματικά ευχαριστώ μάνα και θεία της φίλης μου για τη μεταφορά των πραγμάτων μου, για τα δυο ελληνικά μεσημεριανά που μου πρόσφεραν, για τα γλυκά τον καφέ και τα GR μπλε (μπορώ να πω με σιγουριά ότι ήταν αρκετά πιο νόστιμα από τα marlboro του Μάρκ, κάτι ξέρει ο φάδερ και τα καπνίζει) που με κέρασαν μαζί με τον καφέ. Αλλά περισσότερο τους ευχαριστώ για το παστίτσιο που θα το κάνω μόστρα σήμερα στο "οικογενειακό" τραπέζι στο σπίτι του Γκουίντο αλλά και για αυτό το πραγματικά ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ σκηνικό που διαδραματίστηκε μπροστά στα μάτια μου. Αλήθεια υπέροχο...

Υπέροχο αλλά και απίστευτα κουραστικό αφού συνειδητοποίησα ότι το βράδυ δεν είχα δυνάμεις να βγω καθόλου.

Το να συμμετέχεις σε επεισόδιο του Γιάννη τελικά είναι πιο δύσκολο από ότι φανταζόμουν!!