Καθώς κάθομαι και σκέφτομαι τις αιτίες και τους λόγους δεν βρίσκω άκρη τελικά. Μήπως απλά έχω αρχίσει να ακούω φωνές; Θέλω καμιά βοήθεια;
Μάλλον θέλω κάποια βοήθεια.
Τελευταία γίνετε όλο και πιο δύσκολο να κρατήσω την αισιοδοξία μου σε επιθυμητά επίπεδα.
Ευτυχώς έχω διακόψει την πάλε ποτέ αγαπημένη μου συναναστροφή με την τηλεόραση, τα πράματα θα ήταν πολύ χειρότερα αν συνεχιζόταν.
Νόμιζα ότι δεν επηρεαζόμουν εύκολα, αλλά από ότι φαίνεται δεν ξέρεις τον εαυτό σου μέχρι να μάθεις κάτι καινούριο...
Οι δρόμοι συνεχίζουν να ψιθυρίζουν, αλλά αυτή την φορά οι ψίθυροι γίνονται φωνές, δεν συζητάνε, δεν θέλουν να συζητήσουν είναι πολύ κουρασμένοι μάλλον.
Συνήθως οι ερωτήσεις τους ξεκινάν με το 'γιατί'.
Τελευταία πιάνω τον εαυτό μου να μιμείται, να επαναλαμβάνει και να δημιουργεί νέες ερωτήσεις.
Μια φορά θυμάμαι αντί να ακούσω ερώτηση, ο τοίχος δήλωσε πως δεν ήταν πάντα μουντός και γκρίζος, κάποτε είχε χρώμα ήταν κάτι παραπάνω από τοίχος.
Ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που δεν έβαλαν ερωτηματικό.
Τί μπορεί να συμβαίνει; Μήπως βαρέθηκε να αναζητεί απαντήσεις από αλλού;
Σκέφτομαι: "Οι ρήτορες κάποτε έκαναν ερωτήσεις οι οποίες ονομάστηκαν ρητορικές;"
Πλέον οι ρητορικές ερωτήσεις δεν είναι στην ουσία ερωτήσεις, η απάντηση είναι αυτονόητη, περιττή ή υπονοείται από την ερώτηση.
Τελευταία όλο και περισσότερες ερωτήσεις καταντάν ρητορικές. Τις ρωτάω αλλά απάντηση δεν παίρνω. Καταλήγω ότι αυτοί οι ρήτορες πρέπει να ρωτούσαν τον εαυτό τους.
Μήπως η απάντηση δεν έρχεται από έξω αλλά από μέσα;
Έτσι και αλλιώς η απάντηση που θα πάρεις από κάποιον άλλον κατά πάσα πιθανότητα θα είναι υποκειμενική. Είναι γνωστό ότι αντικειμενική αλήθεια δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει.
Τελευταία πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται ότι τα 7 πέπλα που διάβασα πριν καιρό όντως υπάρχουν μπροστά στα μάτια μας θολώνοντας την όρασή μας!
Γιατί να μην μπορούμε να τα διώξουμε;
Σου λέει η άλλη χόρεψε και λίγο λίγο έβγαζε ένα ένα τα ρούχα της, μέχρις ότου έμεινε γυμνή, αληθινή.
"Θα λάμψει η αλήθεια", "Η αλήθεια είναι γυμνή" και άλλες τέτοιες μπούρδες βγαίνουν από τα στόματα ανθρώπων που κανονίζουν τις αλήθειες. Το dealέρι της γειτονιάς σου. Όταν νιώθεις ανήμπορος και ανασφαλής, τότε σου χτυπάει την πόρτα. "Φιλαράκι μου έχω σήμερα πρώτο πράμα, θέλεις ή όχι;". Βάλε το παντελόνι σου σωστά, ξύπνα, άκου τον να σε φωνάζει έξω από την πόρτα, αλλά ποτέ μα ποτέ μην τον αφήσεις να σου μιλήσει, εκεί χάνεις το παιχνίδι. Η πρέζα του είναι τόσο δυνατή, αλλά δεν μοιράζει θάνατο, τουλάχιστον όχι έτσι όπως τον νομίζεις. Θυμήσου την επόμενη φορά, ότι εσύ αποφασίζεις τί θα πιστέψεις για αληθινό και τί όχι. Προσπάθησε να είσαι κατανοητικός αλλά όχι δεκτικός. Ψάξε, άκουσε, έχε τα αυτιά σου ανοικτά και τα μάτια σου ορθάνοιχτα. Όταν έρθει η ώρα θα την ακούσεις πολύ άσχημα θα τριπάρεις, θα κάνεις βόλτα μέσα σου και γύρω σου και μετά από αυτό το ταξίδι, θα ανοίξεις τα μάτια και θα καταλάβεις ότι τόσο καιρό δεν έβλεπες μπροστά σου, απλά κοιτούσες.
Τελευταία καθοδηγώ τα όνειρα μου. Όταν το πετυχαίνω, μόλις αρχίζω και συνειδητοποιώ τις ικανότητες μου, ξυπνάω. Προσπαθώ να κοιμηθώ ξανά αλλά ποτέ δεν πετυχαίνει. Δεν ξέρω τί μυστικές χημικές εκρήξεις γίνονται στον εγκέφαλό μου εκείνη τη στιγμή αλλά η αίσθηση είναι απερίγραπτη. Συνήθως όταν γίνεται αυτό βλέπω τον εαυτό μου να διακατέχεται από χαρά, είμαι σε μια μεριά και βλέπω εμένα να είναι χαρούμενος. Ξυπνώντας αναρωτιέμαι πότε έγινε αυτό στην πραγματικότητα. Ήταν ένα υπαρκτό γεγονός ή απλά οι εκρήξεις παράγουν ευτυχία στα όνειρά μου;
Γιατί χάνουν το νόημα τους οι πράξεις οι σκέψεις και οι ενέργειες μας;
Πότε κάτι χάνει το νόημα του; Γιατί δεν υπάρχουν προειδοποιήσεις;
Ίσως οι τοίχοι να έχουν δίκαιο. Ίσως αν μπορούσαν να με συμβουλέψουν να μου έλεγαν ότι η υπομονή είναι αρετή και ότι δεν πρέπει ποτέ να τα βάζεις κάτω να παρατάς αυτό που κάποτε θα υποστήριζες με όλη σου τη δύναμη. Το νόημα τελικά δεν χάνετε, κρύβεται, κουράζεται και βαριέται. Ωριμάζει γρήγορα και δεν έχει καμία όρεξη να επαναλαμβάνεται. Είτε το πιάνεις είτε όχι.
Τελευταία νομίζω ότι αυτή η πόλη δεν με γεμίζει όσο παλιότερα, όσο εγώ θα ήθελα να με γεμίζει.
Δικαιολογώ τις τάσεις φυγής μου στις αναπάντητες ερωτήσεις μέσα στο μυαλό μου, στο ότι η λέξη "ανούσιο" έρχεται όλο και περισσότερο στο μυαλό μου. Κάποτε ίσως βιαζόμουν να ρίξω το φταίξιμο σε 1002 διαφορετικές αιτίες. Οι τοίχοι μου έμαθαν όμως να ψάχνω για απαντήσεις αλλού, αλλά βλέπεις το έξω έχει όρια ενώ το μέσα σου όχι...
