Καλήμερα, άνοιξε τα μάτια σου, δες!!

Πού είναι αυτό που ψάχνεις; Τί είναι; Αυτό νομίζω ότι μου λένε οι τοίχοι όταν περιφέρομαι στην πόλη. Το άσχημο είναι ότι αυτό είναι καινούριο. Που ήταν παλιότερα γιατί δεν το άκουγα;
Καθώς κάθομαι και σκέφτομαι  τις αιτίες και τους λόγους δεν βρίσκω άκρη τελικά. Μήπως απλά έχω αρχίσει να ακούω φωνές; Θέλω καμιά βοήθεια;



Μάλλον θέλω κάποια βοήθεια.



Τελευταία γίνετε όλο και πιο δύσκολο να κρατήσω την αισιοδοξία μου σε επιθυμητά επίπεδα.
Ευτυχώς έχω διακόψει την πάλε ποτέ αγαπημένη μου συναναστροφή με την τηλεόραση, τα πράματα θα ήταν πολύ χειρότερα αν συνεχιζόταν.
Νόμιζα ότι δεν επηρεαζόμουν εύκολα, αλλά από ότι φαίνεται δεν ξέρεις τον εαυτό σου μέχρι να μάθεις κάτι καινούριο...

Οι δρόμοι συνεχίζουν να ψιθυρίζουν, αλλά αυτή την φορά  οι ψίθυροι γίνονται φωνές, δεν συζητάνε, δεν θέλουν να συζητήσουν είναι πολύ κουρασμένοι μάλλον.
Συνήθως οι ερωτήσεις τους ξεκινάν με το 'γιατί'.



Τελευταία πιάνω τον εαυτό μου να μιμείται, να επαναλαμβάνει και να δημιουργεί νέες ερωτήσεις.



Μια φορά θυμάμαι αντί να ακούσω ερώτηση, ο τοίχος δήλωσε πως δεν ήταν πάντα μουντός και γκρίζος, κάποτε είχε χρώμα ήταν κάτι παραπάνω από τοίχος.

Ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που δεν έβαλαν ερωτηματικό.
Τί μπορεί να συμβαίνει; Μήπως βαρέθηκε να αναζητεί απαντήσεις από αλλού;

Σκέφτομαι: "Οι ρήτορες κάποτε έκαναν ερωτήσεις οι οποίες ονομάστηκαν ρητορικές;"
Πλέον οι ρητορικές ερωτήσεις δεν είναι στην ουσία ερωτήσεις, η απάντηση είναι αυτονόητη, περιττή ή υπονοείται από την ερώτηση.



Τελευταία όλο και περισσότερες ερωτήσεις καταντάν ρητορικές. Τις ρωτάω αλλά απάντηση δεν παίρνω. Καταλήγω ότι αυτοί οι ρήτορες πρέπει να ρωτούσαν τον εαυτό τους.

Μήπως η απάντηση δεν έρχεται από έξω αλλά από μέσα;
Έτσι και αλλιώς η απάντηση που θα πάρεις από κάποιον άλλον κατά πάσα πιθανότητα θα είναι υποκειμενική. Είναι γνωστό ότι αντικειμενική αλήθεια δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει.



Τελευταία πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται ότι τα 7 πέπλα που διάβασα πριν καιρό όντως υπάρχουν μπροστά στα μάτια μας θολώνοντας την όρασή μας!
Γιατί να μην μπορούμε να τα διώξουμε;
Σου λέει η άλλη χόρεψε και λίγο λίγο έβγαζε ένα ένα τα ρούχα της, μέχρις ότου έμεινε γυμνή, αληθινή.
"Θα λάμψει η αλήθεια", "Η αλήθεια είναι γυμνή" και άλλες τέτοιες μπούρδες βγαίνουν από τα στόματα ανθρώπων που κανονίζουν τις αλήθειες. Το dealέρι της γειτονιάς σου. Όταν νιώθεις ανήμπορος και ανασφαλής, τότε σου χτυπάει την πόρτα. "Φιλαράκι μου έχω σήμερα πρώτο πράμα, θέλεις ή όχι;". Βάλε το παντελόνι σου σωστά, ξύπνα, άκου τον να σε φωνάζει έξω από την πόρτα, αλλά ποτέ μα ποτέ μην τον αφήσεις να σου μιλήσει, εκεί χάνεις το παιχνίδι. Η πρέζα του είναι τόσο δυνατή, αλλά δεν μοιράζει θάνατο, τουλάχιστον όχι έτσι όπως τον νομίζεις. Θυμήσου την επόμενη φορά, ότι εσύ αποφασίζεις τί θα πιστέψεις για αληθινό και τί όχι. Προσπάθησε να είσαι κατανοητικός αλλά όχι δεκτικός. Ψάξε, άκουσε, έχε τα αυτιά σου ανοικτά και τα μάτια σου ορθάνοιχτα. Όταν έρθει η ώρα θα την ακούσεις πολύ άσχημα θα τριπάρεις, θα κάνεις βόλτα μέσα σου και γύρω σου και μετά από αυτό το ταξίδι, θα ανοίξεις τα μάτια και θα καταλάβεις ότι τόσο καιρό δεν έβλεπες μπροστά σου, απλά κοιτούσες.



Τελευταία καθοδηγώ τα όνειρα μου. Όταν το πετυχαίνω, μόλις αρχίζω και συνειδητοποιώ τις ικανότητες μου, ξυπνάω. Προσπαθώ να κοιμηθώ ξανά αλλά ποτέ δεν πετυχαίνει. Δεν ξέρω τί μυστικές χημικές εκρήξεις γίνονται στον εγκέφαλό μου εκείνη τη στιγμή αλλά η αίσθηση είναι απερίγραπτη. Συνήθως όταν γίνεται αυτό βλέπω τον εαυτό μου να διακατέχεται από χαρά, είμαι σε μια μεριά και βλέπω εμένα να είναι χαρούμενος. Ξυπνώντας αναρωτιέμαι πότε έγινε αυτό στην πραγματικότητα. Ήταν ένα υπαρκτό γεγονός ή απλά οι εκρήξεις παράγουν ευτυχία στα όνειρά μου;


Γιατί χάνουν το νόημα τους οι πράξεις οι σκέψεις και οι ενέργειες μας;
Πότε κάτι χάνει το νόημα του; Γιατί δεν υπάρχουν προειδοποιήσεις;


Ίσως οι τοίχοι να έχουν δίκαιο. Ίσως αν μπορούσαν να με συμβουλέψουν να μου έλεγαν ότι η υπομονή είναι αρετή και ότι δεν πρέπει ποτέ να τα βάζεις κάτω να παρατάς αυτό που κάποτε θα υποστήριζες με όλη σου τη δύναμη. Το νόημα τελικά δεν χάνετε, κρύβεται, κουράζεται και βαριέται. Ωριμάζει γρήγορα και δεν έχει καμία όρεξη να επαναλαμβάνεται. Είτε το πιάνεις είτε όχι.



Τελευταία νομίζω ότι αυτή η πόλη δεν με γεμίζει όσο παλιότερα, όσο εγώ θα ήθελα να με γεμίζει.
Δικαιολογώ τις τάσεις φυγής μου στις αναπάντητες ερωτήσεις μέσα στο μυαλό μου, στο ότι η λέξη "ανούσιο" έρχεται όλο και περισσότερο στο μυαλό μου. Κάποτε ίσως βιαζόμουν να ρίξω το φταίξιμο σε 1002 διαφορετικές αιτίες. Οι τοίχοι μου έμαθαν όμως να ψάχνω για απαντήσεις αλλού, αλλά βλέπεις το έξω έχει όρια ενώ το μέσα σου όχι...

Αιώνια Ψυχή

Με τον όρο Γαλαξίας ή Γαλακτική Οδός αναφερόμαστε, στο γαλαξία στον οποίο ανήκει η Γη και το Ηλιακό Σύστημα, λόγω της σύνδεσής του με το μητρικό γάλα. Κάθε ένα από τα αστέρια εκεί έξω αναπαριστά κάθε έναν από εμάς. Πέρα από τα αστέρια, είμαστε γαλαξίες και σύμπαντα. Το Θεϊκό Θηλυκό του σύμπαντος είναι συνδεδεμένο με τον πλανήτη Γη και το Θεϊκό Αρσενικό με τον Ήλιο. Είμαστε ακόμα μέσα στην μήτρα της Μητέρας για να ζήσουμε μια ζωή αποτελούμενη από φως, συχνότητα και πόλωση. Ήρθαμε σε αυτόν τον κόσμο για να γίνουμε συν-δημιουργοί  αυτού του σύμπαντος. Είμαστε πολύ περισσότερα από ό,τι μας έκαναν να πιστεύουμε. Υπάρχουμε πέρα από την γήινη μας ενσάρκωση. Είμαστε αιώνια όντα και δεν υπάρχει τίποτα πέρα από την αιώνια ψυχή μας.

...ή κάτι τέτοιο...

20 +1 σκέψεις ταξιδεύοντας Θεσσαλονίκη-Πειραιά

Αχχ καλοκαιράκι για ακόμη μια φορά, με την ''κρίση'' να έχει φθάσει στο ζενίθ, ο ελληνικός πληθυσμός βρίσκει διέξοδο από τα προβλήματά του με το να κάνει αυτό που κάνει καλύτερα από κάθε άλλη φυλή στον πλανήτη αυτό : Να τα γράφει όλα στα τεράστια ελληνικά του παπάρια και να πάει διακοπές ξοδεύοντας τα λεφτά που λένε ότι δεν έχουμε... Βέβαια μπορεί να φταίει και το γεγονός ότι σωθήκαμε εξαιτίας της τελευταίας συνάντησης των 20 πιο γαμώσπιτων χωρών, οι οποίες για κάποιο λόγο αποφασίζουν για το πότε  και πως εσύ θα ζήσεις... 
Πρέπει να'ναι και γαμώ τα παιδιά και πολύ σωστοί για να τους αφήνουμε να το κάνουν τόσα χρόνια τώρα...

Αρκετά όμως με τα πολιτικά, όπως είπα είναι καλοκαίρι και κάτι τέτοιες συζητήσεις γίνονται μόνο στη παραλία καθώς ρουφάς την τεράστια και παγωμένη φραπεδούμπα σου, μέχρι το τέλος της μέρας θα τα έχεις ξεχάσει φίλε μου οπότε ρούφα το φραπέ γιατί ο αφρός αρχίζει να χάνει τη ζωντάνια του, και δεν θέλουμε κάτι τέτοιο σε καμία περίπτωση να μας χαλάσει τη κουτσουμπίλα μας.

Καθώς ήδη με έχει προδώσει ο τίτλος θα σας περιγράψω τις σκέψεις μου σε ωρολογιακή σειρά καθώς ταξίδευα με το κτελάκι για Πειραιά, ερχόμενος στο κορίτσι μου :)

Για πάμε...
 Θεσσαλονίκη - Πειραιάς 
υπέρ: free wifi (γιατί αν δεν κάνεις ένα facebook check από το κτελ, από που θα κάνεις; )
κατά: χοντρομπαλάς στο δίπλα κάθισμα (τα χοντρά του μπούτια με κάνουν να μετανιώνω το συναίσθημα χαράς που ένιωσα όταν είδα ότι η θέση μου αναλογεί στο παράθυρο, φυλακή... )
Τύχη βουνό σας λέω (όπως και ο διπλανός μου) 

1. Στάση για 20 λεπτά,απορώ πως τους αφήνουν να κοστολογουν τα προϊοντα τόσο ακριβά... πήρα το νερό μου και ησύχασα, ευτυχώς το κατούρημα είναι τζάμπα.
2. Κάθε φορα π ταξιδευω πειραια λεω να μετρησω τα διοδια,καθε φορα χανω το μετρημα. ΓΑΜΙΟΥΝΤΑΙ ΤΑ ΔΙΟΔΙΑ, το μόνο σίγουρο
3. Γιατί δεν βάζουν φώτα κατα μηκος του δρόμου?
4. Έτσι πως πάω θα μου τελειώσει η μπαταρία ...
5. Παρατήρησα ότι ο χοντρομπαλάς δεν ανοιγοκλείνει ποτέ τα μάτια του,μαλον τ φαντάζομαι...
6. Ωπ τουνελ,θα κρατήσω την αναπνοή μου, γιατι όμως?
7. Ευτυχως που δεν την κράτησα σε αυτό το τούνελ, είναι ατελείωτο...
8. Νικολουλη
   
   
   
9. Θέλω να βγάλω τα παπούτσια μου αλλά λυπάμαι τους δίπλα
10. Λέω να κοιμηθώ λιγακι,αν και δεν το βλέπω να γίνεται
11. Άνοιξα τα μάτια και τσουπ! Αθήνα, η μεγάλη χαβούζα
12. Μια μύγα στο τζάμι πιπιλίζει ένα πρώην ζουζούνι π έγινε γκράφιτι καθώς ερχόμασταν, πετυχε χρυσωρυχείο.
    (Όταν η Φωτεινή Πιπιλή, η Όλγα Τρέμη...)
13. Αθήνα 5:33 φουλ κίνηση
14. ΠΑΟΚ ΡΕ!!
15. Τοπ σημεία Αθήνας: η ταμπέλα προς το κανάλι ΕΧΤRΑ3 και το κτίριο της εταιρίας του Γιάγκου Δράκου,Giant. 
16. Νομίζω τα καράβια παίρνουν ποσοστά από τις πωλήσεις των φαρμάκων κατά του κρυώματος... Πραγματικό ψωλόκρυο, αλλά οι γιαγιάδες εκειιιιι
17. Να και ο αγαπημένος μας Αυτιάς

    

    Είχε δηλώσει ότι η άσπρη τούφα που συνέπεσε με τα αυξημένα σχόλια για την άσπρη τούφα της Παναγιωταρέας ήταν εξ αιτίας μιας περιπέτειας υγείας του παιδιού του, όλος ο σύλλογος ΑFOSRL (Aftias For Our Short Remaining Life) με μέσο όρο ηλικίας μελών τα 75 υψώνοντας τις μαγκούρες του υπεράσπισε αυτήν την εκδοχή ενάντια κάποιων κακεντρεχή σχολίων που τον δυσφημούσαν ότι ήταν απλά μια κίνηση εντυπωσιασμού.

    
    
18. Η γκαντεμιά συνεχίζεται με γιαγιάδες γύρω μου.
19. Κανόνας: Ένας στους 10 ένας νομίζει ότι με το αμάνικο Μινερβα, το ultra κοφτό σορτσάκι που θα έκανε μέχρι και ένα 20αχρονο μπιτσόνι να ντραπεί και το πασούμι που φορά μόνο όταν βάφει ταράτσες και πάει διακοπές και γενικά σε βρωμερές καταστάσεις τον χρίζει αυτόματα καπετάνιο του πλοίου και οι επιβάτες θα έπρεπε να του δώσουν τα πορτοφόλια τους και τις παρθένες κόρες τους. (συμβουλή: Στην υπόλοιπη ελεεινή ζωή σου, την επόμενη φορά φόρα γυαλί όταν μπανίζεις το 14χρονο κοριτσάκι.) 
20. Αμάνικο και σπιντο μαγιό, μπρουκλης και καλλιτέχνης μαζί, συνδυασμός που σκοτώνει.
    
    

+1  Χέστε σε πλοίο!!!!!! Όσο πιο πολλά μποφόρ τόσο το καλύτερο !!

  

Ο φόβος φυλάει το έρμα (του Giorgos Ser)

"Άμα δεν καθίσεις ήσυχος θα φωνάξω την κυρά Μαρίκα να έρθει να σε πάρει". Αν και την παραπάνω φράση την είχα ακούσει πολλές φορές κατά τη νηπιακή μου ηλικία από το στόμα της μάνας μου, ποτέ δεν είχα γνωρίσει την κυρία Μαρίκα. Η απάντηση είναι γιατί πολύ απλά η κυρία Μαρίκα δεν υπήρχε. Η κυρία Μαρίκα ήταν ένα φανταστικό πρόσωπο το οποίο είχε επινοήσει η μάνα μου για να καθίσει ήσυχος ο γιός της ή για να φάει το φαί που δεν του άρεσε και υποθέτω για ένα σωρό άλλους λόγους. Ήταν ιδιοκτήτρια ενός ορφανοτροφείου και όπως θα καταλάβατε πρόθυμη να με "φιλοξενήσει" και εμένα σε αυτό αν δεν ήμουν υπάκουο παιδί! Παρόλο που δεν την είχα δει, είχα σχηματίσει την εικόνα της στο μυαλό μου. Μια κοντή, στρουμπουλή θείτσα με φουσκωτά μαλλιά (ξέρετε αυτά που τους τα φουσκώνουν στα κομμωτήρια λες και είναι μπαλόνι˙ κόμη που όπως θα έχετε παρατηρήσει παίρνει την πιο φουσκωτή της μορφή σε γάμους, βαφτίσια, κηδείες κτλ). Μάλιστα, για να γίνει η ύπαρξη της κυρίας Μαρίκας πιο πειστική επιστρατεύτηκε η αλλαγμένη φωνή μιας φίλης της μάνας μου, η οποία φωνή (υποθέτω σε κάποιο αποκορύφωμα ζωηράδας μου) με ενημέρωνε από το θυροτηλέφωνο ότι ήταν η κυρία Μαρίκα που ήρθε να με πάρει. Θυμάμαι επίσης μια φορά όταν ο φορτηγατζής πατέρας μου με είχε πάρει μαζί του, για να ξεφορτώσουμε δύο μπιλιάρδα που ο προορισμός τους ήταν ένα ορφανοτροφείο, μία κυρία (προφανώς υπεύθυνη του ορφανοτροφείου) να μας υποδεικνύει, προς τα που θα έπρεπε να κατευθυνθεί το φορτηγό για να ξεφορτωθούν τα μπιλιάρδα. Είδα στο πρόσωπο αυτής της κυρίας την κυρία Μαρίκα που είχε επινοήσει η μάνα μου. Φανταστείτε τον φόβο μου, που μου δημιούργησε η υπόνοια ότι πολύ πιθανό ο πατέρας μου να με είχε φέρει στο στόμα του λύκου. Ώπα!!! Μόλις είπα (ή καλύτερα έγραψα) την μαγική λέξη: ΦΟΒΟΣ!

Είναι προφανές ότι η μάνα μου χρησιμοποιούσε το συναίσθημα του φόβου που μου δημιουργούσε η κυρία Μαρίκα για να ελέγξει την συμπεριφορά μου. Για να με κάνει να φάω, για να σταματήσω να τσακώνομαι με την αδερφή μου, για να ...., για να....., για να....! Ουσιαστικά χρησιμοποιούσε εν αγνοία της, αρκετά επιτυχημένα τον ορισμό του φόβου τον οποίο και σας παραθέτω. Ο φόβος είναι ένα βασικό συναίσθημα του ανθρώπου που προκαλείται από τη συνειδητοποίηση ενός πραγματικού ή πλασματικού κινδύνου ή απειλής. Για να μην υπάρχει μάλιστα πιθανότητα να αγνοήσω την απειλή της μεταφοράς μου στο ορφανοτροφείο, φρόντισε να κάνει πιο έντονο το συναίσθημα του φόβου επιστρατεύοντας την φίλη της. Όσο πιο πολύ φοβόμουν τόσο πιο εύκολα θα μπορούσε να κατευθύνει τη συμπεριφορά μου! Αυτή η παραγωγή φόβου από τη μάνα μου είχε "καλό" σκοπό (βέβαια μην ξεχνάτε ότι ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα) και ευτυχώς δεν φαίνεται να άφησε κάποιο κουσούρι στην διάπλαση του χαρακτήρα μου, παρόλο που υπάρχουν πάμπολλα παραδείγματα ανθρώπων που η επαναλαμβανόμενη παραγωγή φόβου κατά την νηπιακή και παιδική τους ηλικία από το οικογενειακό τους περιβάλλον, είχε ως αποτέλεσμα την μετατροπή των φόβων σε φοβίες και κατά συνέπεια την δημιουργία φοβικών ανθρώπων.

Ο φόβος δεν είναι αναγκαστικά "κακό" συναίσθημα. Ο φόβος που δημιουργεί για παράδειγμα ο επίδοξος βιαστής στο θύμα του είναι αυτός που κινητοποιεί αστραπιαία το θύμα ώστε να ουρλιάξει, να επιτεθεί, να κινηθεί γρήγορα κτλ. Τα ερεθίσματα του φόβου ενεργοποιούν μια περιοχή του εγκεφάλου που λέγεται αμυγδαλή. Τα ερεθίσματα αυτά σύμφωνα με τους επιστήμονες φτάνουν πιο γρήγορα στην αμυγδαλή απ' ότι στον φλοιό του εγκεφάλου, στον οποίο γίνονται οι λογικές επεξεργασίες. Αυτό εξηγεί το γιατί είμαστε ικανοί να αντιδράσουμε σχεδόν αστραπιαία στον κίνδυνο, προτού προλάβουμε να σκεφτούμε και να συνειδητοποιήσουμε τι συμβαίνει.

Από την άλλη, η αντιμετώπισή ενός πλασματικού φόβου σαν αυτόν που μου καλλιέργησε η μάνα μου με την κυρία Μαρίκα, απαιτεί την λογική επεξεργασία των ερεθισμάτων ώστε να ξεπεραστεί. Πολλές φορές όμως οι άνθρωποι λόγω διαφόρων παραγόντων (ελλιπής πληροφόρηση, έλλειψη προηγούμενων εμπειριών, αδυναμία συγκέντρωσης, χαμηλό μορφωτικό επίπεδο, έλλειψη κριτικής σκέψης κτλ) αδυνατούν να αποβάλουν τον φόβο τους  (στην περίπτωση μου, η λογική ενός νηπίου δεν ήταν αρκετή ώστε να αμφισβητήσει την ύπαρξη της κυρίας Μαρίκας). Αυτή ακριβώς η αδυναμία έχει εκμεταλλευτεί, έχει χρησιμοποιηθεί και χρησιμοποιείται πάμπολλες φορές από ανθρώπους για να υποτάξουν και να κατευθύνουν τους συνανθρώπους τους.

Στην εκπομπή του Κώστα Βαξεβάνη με τίτλο "Ο φόβος του φόβου" (της οποίας κομμάτια έχω "κλέψει" σε μεγάλο βαθμό για να γράψω αυτό το κείμενο), ο ίδιος ο δημοσιογράφος αναφέρει: "Ο φόβος υπήρξε ιστορικά το τηλεκοντρόλ των ανθρώπων. Μέσα από τον φόβο θρησκείες, πολιτικές και συμφέροντα χειρίστηκαν τους ανθρώπους." Από τον 20ο αιώνα και μετά η πολιτική έχει χρησιμοποιήσει τον φόβο για να κατευθύνει τις μάζες με αρκετά επιδέξιο τρόπο. Δεν είναι τυχαίο ότι στα επιτελεία των πολιτικών κομμάτων θα συναντήσει κανείς έγκριτους κοινωνιολόγους και ψυχολόγους τις υποδείξεις των οποίων συμβουλεύονται οι πολιτικοί για την χάραξη της πολιτικής. "Η προπαγάνδα μέσω της καλλιέργειας φόβου έχει ξεκινήσει από τις κοινωνίες της Αμερικής, έχει μεταφερθεί στην Ρωσία και υπάρχουν πολλά Ευρωπαϊκά παραδείγματα" αναφέρει ένας κοινωνιολόγος που μιλάει στη συγκεκριμένη εκπομπή. Η Αμερικανική κυβέρνηση, μετά την επίθεση στους δίδυμους πύργους την 11η Σεπτεμβρίου του 2001, χρησιμοποίησε τον φόβο των πολιτών προς την τρομοκρατία ώστε να γίνει αποδεκτή, δικαιολογημένη και ανεκτή από τους Αμερικάνους πολίτες, η μετέπειτα πολιτική που ακολούθησε στο όνομα της πάταξης της τρομοκρατίας. Η εν λόγω πολιτική περιελάμβανε την ψήφιση μιας σειράς νόμων που δίνουν την δυνατότητα στις αστυνομικές αρχές να επεμβαίνουν με μεγαλύτερη άνεση στην ζωή των πολιτών. Αποκορύφωμα της εκμετάλλευσης του φόβου των Αμερικάνων πολιτών από την κυβέρνηση του George Bush ήταν ο πόλεμος προς το Ιράκ ο οποίος έγινε με την ανοχή (και σε πολλές περιπτώσεις με την υποστήριξη) της Αμερικανικής κοινής γνώμης, αφού παρουσιάστηκε ως πόλεμος ενάντια της τρομοκρατίας. Σύμμαχος στην εκστρατεία φόβου που εξαπέλυσε η κυβέρνηση προς τους πολίτες της, αλλά και τους πολίτες όλου του κόσμου ήταν τα ΜΜΕ. Λέξεις και φράσεις που προκαλούν φόβο όπως: τρομοκρατία και τρομοκρατική απειλή επαναλαμβάνονταν συνεχώς στα ΜΜΕ όλου του κόσμου. Ουσιαστικά ενέτειναν το συναίσθημα του φόβου που φρόντισε να παράγει η κυβέρνηση με αποτέλεσμα την διάδοση του και την ευκολότερη χειραγώγηση της μάζας.

Λαμπρό παράδειγμα παραγωγής πολιτικού φόβου, αποτελεί η περίοδος που διανύουμε αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα και που έχει την αφετηρία της, στην 23η Απριλίου του 2010 όταν ο τότε πρωθυπουργός στο Καστελόριζο "γέννησε" ουσιαστικά το δίλλημα μνημόνιο ή χρεοκοπία στο οποίο ανακοίνωσε ότι η κυβέρνηση του είχε επιλέξει το μνημόνιο. Στο άκουσμα των λέξεων μνημόνιο και χρεοκοπία ο Έλληνας πολίτης φοβήθηκε. Τι φοβήθηκε; Φοβήθηκε το άγνωστο, γιατί το μνημόνιο και η χρεοκοπία ήταν δύο καταστάσεις άγνωστες για αυτόν μέχρι εκείνη τη στιγμή. Φοβήθηκε ότι η ζωή του θα πάψει να είναι όπως ήταν μέχρι τότε και θα χάσει αυτά που μέχρι τότε απολάμβανε. Ο στόχος για την  τότε κυβέρνηση ήταν να πείσει ότι ο φόβος να χρεοκοπήσει η χώρα ήταν ένας φόβος πραγματικός και όχι πλασματικός, αλλά και να προκαλέσει όσο το δυνατό μεγαλύτερο φόβο για την χρεοκοπία, ελαχιστοποιώντας παράλληλα το φόβο που προκάλεσε το μνημόνιο, ώστε να δικαιολογήσει στο μυαλό των πολιτών ευκολότερα την απόφασή της να επιλέξει το μνημόνιο. Με άλλα λόγια προσπάθησε μέσω του φόβου της χρεοκοπίας να πείσει τους πολίτες ότι ο δρόμος που επέλεξε ήταν ο σωστός. Αυτό επιχείρησε να επιτύχει μέσω  διαφόρων τρόπων που χρησιμοποίησε το πολιτικό σύστημα και τα ΜΜΕ, όπως ομιλίες ή συνεντεύξεις για το τι θα συμβεί σε περίπτωση χρεοκοπίας (αδυναμία πληρωμής συντάξεων και μισθών, αδυναμία προμήθειας πετρελαίου και φαρμάκων κτλ) και της αναπαραγωγής εικόνων από χώρες όπως η Αργεντινή που είχαν χρεοκοπήσει στο παρελθόν. Για το σκοπό αυτό επιστρατεύτηκαν λέξεις και φράσεις όπως: θα έρθει τεράστια φτώχεια, ανεξέλεγκτη χρεοκοπία, θα γίνουμε Αργεντινή, σκηνές τρόμου, άδεια ράφια, κατάρρευση αγορών, άτακτη χρεοκοπία, κοινωνική καταστροφή, ανεξέλεγκτο οικονομικό χάος, εξαθλίωση... Ο ιστορικός Πέτρος Στανγκανέλλης αναφέρει "Το κράτος είναι υποχρεωμένο για να διατηρήσει την κοινωνική συνοχή να παράγει συνεχώς φόβους, να προκαλεί δηλαδή φόβους ώστε να παραμένει συνεκτική μια κοινωνία και από την άλλη μεριά η κοινωνία να χρειάζεται το κράτος ως προστάτη για αυτούς τους ίδιους τους φόβους". Ο φόβος της χρεοκοπίας που προανέφερα διατηρήθηκε όλη αυτή την περίοδο ενώ η εκάστοτε κυβέρνηση φρόντιζε να τον εντείνει κάθε φορά που αμφισβητούνταν η πολιτική που ακολουθούσε και κάθε φορά που έπρεπε να ψηφιστεί ένα νέο πακέτο μέτρων. Μάλιστα, οι ηγεσίες των κομμάτων που απάρτιζαν την κυβέρνηση φρόντιζαν εκτός από τον φόβο που αποδέκτης του ήταν ο ελληνικός λαός, να παράγουν φόβο και προς τους βουλευτές τους, απειλώντας τους με διαγραφή σε περίπτωση που δεν στήριζαν την πολιτική που επέβαλλε το μνημόνιο (σε αυτή την περίπτωση ενδεικτική του φόβου που δημιουργείτο είναι η φράση "Όποιος φεύγει από το μαντρί τον τρώει ο λύκος"). 

Στις προεκλογικές περιόδους των εκλογών της 6ης Μαΐου και των εκλογών της 17ης Ιουνίου το κόμμα που απέσπασε τις περισσότερες ψήφους χρησιμοποίησε προεκλογικά τον φόβο της επιστροφής στο εθνικό νόμισμα. Ευρώ ή δραχμή ήταν το μεγάλο δίλλημα, όπου ο φόβος της επιστροφής στη δραχμή συνδέθηκε με τον φόβο της χρεωκοπίας. Ο φόβος της χρεοκοπίας είχε ήδη καλλιεργηθεί όπως προανέφερα από τους πρώτους κιόλας μήνες που προσέφυγε η Ελλάδα στον μηχανισμό στήριξης. Το θέμα ήταν να πείσει το κόμμα που τελικά κέρδισε τις εκλογές της 17ης Ιουνίου τον ψηφοφόρο, ότι ο φόβος της επιστροφής σε ένα εθνικό νόμισμα και άρα της χρεοκοπίας, είναι υπαρκτός αν ψηφίσει το αντίπαλο πολιτικό κόμμα που διεκδικούσε την εξουσία. Έτσι δημιούργησε τον φόβο πως ακύρωση του μνημονίου (βασική θέση του σημερινού αντιπολιτευτικού κόμματος κατά την προεκλογική περίοδο) θα οδηγούσε στον φόβο της επιστροφής στην δραχμή και άρα στον φόβο της χρεοκοπίας. Δημιούργησε δηλαδή μία σειρά φόβων ώστε να αποσπάσει την ψήφο του Έλληνα. Σύμμαχο στο παραπάνω εγχείρημα είχε πολλά από τα ΜΜΕ της χώρας, αλλά και ένα μεγάλο μέρος του ευρωπαϊκού πολιτικού συστήματος που μέσω δηλώσεων προς εγχώρια και μη ΜΜΕ, καλλιεργούσαν τον φόβο πως η μη τήρηση των όρων του μνημονίου θα οδηγήσει στην χρεοκοπία της χώρας. Μάλιστα το συγκεκριμένο πολιτικό κόμμα  χρησιμοποίησε διαφημιστικά μηνύματα που βασίστηκαν εξ' ολοκλήρου στον φόβο. Η υποστολή της Ελληνικής σημαίας ανάμεσα σε όλες τις υπόλοιπες σημαίες των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης που κυμάτιζαν υπερήφανες στους ιστούς τους, είχε ως απώτερο σκοπό την δημιουργία φόβου σχετικά με το άγνωστο που απορρέει από την αποχώρηση της χώρας από την νομισματική ένωση. Το κοριτσάκι που ρώταγε τον δάσκαλο της για το τι νόμισμα έχει η Ελλάδα δημιούργησε το φόβο του τι μας περιμένει άμα γυρίσουμε στην δραχμή. Και όχι μόνο του τι περιμένει εμάς, αλλά τι περιμένει και τα παιδιά μας, πράγμα που εντείνει περισσότερο τον φόβο που αισθάνεται ο γονέας (καθόλου τυχαία λοιπόν η χρησιμοποίηση παιδιών στη συγκεκριμένη διαφήμιση).

Αλλά και η αντίπερα όχθη χρησιμοποίησε παρόμοιο φόβο. Χρησιμοποίησε τον φόβο πως η πολιτική που θα ακολουθήσει το αντίπαλο κόμμα θα είναι ίδια με αυτή που ακολουθήθηκε τα δύο τελευταία χρόνια. Έτσι δημιούργησε τον φόβο ότι ο πολίτης θα γίνει ακόμα φτωχότερος και περισσότερο δυστυχισμένος. Για να εντείνει μάλιστα τον φόβο του επικαλέστηκε τις εμπειρίες του, από τα δύο τελευταία χρόνια θυμίζοντας του πόσο δραματικά έχει αλλάξει η ζωή του από την ασκούμενη οικονομική πολιτική.

Προσωπική μου άποψη είναι ότι στις εκλογές της 17ης Ιουνίου, ουσιαστικά ο μέσος πολίτης είχε να επιλέξει μεταξύ δύο φόβων. Ο ένας φόβος ήταν ότι η πολιτική που ασκήθηκε τα τελευταία δύο χρόνια ότι θα συνεχιστεί και άρα θα τον εξαθλιώσει περισσότερο και ο άλλος φόβος ήταν ο φόβος του άγνωστου που θα τον οδηγούσε σε άγνωστα μονοπάτια που μπορεί να ήταν πολύ πιο δύσβατα από αυτά που έχει διαβεί μέχρι τώρα.

Προσέξτε! Δεν κρίνω αν οι παραπάνω φόβοι (ή ποιοι από τους παραπάνω φόβους) είναι πλασματικοί ή αν είναι όντως υπαρκτοί. Αυτό κλίθηκαν να το κρίνουν οι Έλληνες πολίτες και το κρίνουν συνεχώς. Εύχομαι όμως να προχώρησαν στην παραπάνω κρίση γιατί όποιος δεν το έκανε απλά  έμεινε έρμαιο των φόβων του. Και λέω εύχομαι γιατί αυτός που μένει στον φόβο του είναι ανήμπορος να αντιδράσει, απλώς θα αποδεχτεί απερίσκεπτα μια πρόταση που θα θεωρήσει ότι θα τον βγάλει από τον φόβο του.

Ας μην είμαστε ουτοπιστές, η πολιτική δεν θα σταματήσει να παράγει φόβο όσο βλέπει ότι τρέφεται από αυτόν. Όσο δηλαδή αντιλαμβάνεται ότι το σύνολο της μάζας στην οποία απευθύνεται είναι διατεθειμένο να υποκύπτει ξανά και ξανά στις εκστρατείες φόβου τόσο θα τον χρησιμοποιεί ως πύλη εισόδου στον ανθρώπινο εγκέφαλο, ώστε να ελέγχει και να καθορίζει την ανθρώπινη συμπεριφορά. Το στοίχημα είναι οι αποδέκτες αυτής της πολιτικής φόβου να έχουν τη μόρφωση, την κριτική σκέψη, το ανοιχτό μυαλό, την όρεξη να φιλτράρουν αυτό το φόβο ώστε να τον αξιολογούν και να μην τον καταπίνουν αμάσητο. Να έχουν δηλαδή τη δύναμη να αναρωτηθούν: Τι στα σκατά είναι αυτό που φοβάμαι πραγματικά;;; Γιατί διαφορετικά θα πρέπει να αναρωτηθούμε τι μας διαφοροποιεί από τις μαϊμούδες του παρακάτω βίντεο.

Μπορείτε επίσης να δείτε και ολόκληρη την εκπομπή του Κ.Βαξεβάνη πατώντας εδώ

ευχαριστώ τον Γιώργο για το κείμενό του.

Εποχές καρκίνου

Έτσι κάτι επίκαιρο και με λίγα λογάκια, ο παραπάνω δράκουλας είναι μια παρομοίωση για δυο πραματάκια, ένα με τα φράγκα του κοσμάκι που ρουφάν κάτι καρκινιάριδες που αφήνουν τις εξελίξεις να κυλάν όντας απλοί παρατηρητές και το μόνο που κοιτάν είναι να μεγαλώσουν και άλλο την παχυσαρκία τους, και δεύτερο, ένας τέτοιος μου(με) ρούφηξε τον οίστρο και έχω να γράψω κάτι χρόνια, και μου(με) 'λειψε το κερατούκλικο.

ΥΓ:

καρκινάκος(όχι στο ζώδιο)

Χριστουγεννιάτικο σπεσιάλε

Παιδιά μου αγαπημένα άλλος ένας χρόνος έφτασε στο τέλος του. Αυτός ο χρόνος τα χε όλα!! Από πού να αρχίσει κανείς και πού να τελειώσει. Δεν θα επιχειρήσω την αναμενόμενη ανασκόπηση της χρονιάς... Λέω να αναπολήσω λίγο στα παλιά τα χρόνια, τότε που η δραχμή κυριαρχούσε τα Χριστούγεννα και ο Άι Βασιλάρας δεν ήταν λέρα...

Ελπίζω να ταυτιστούν πολλοί με αυτά που θα πω.

Από τα παλιά Χριστούγεννα είναι κάποια πράγματα που έχουν μείνει ανεξίτηλα χαραγμένα στο μικρό μυαλό μου αλλά και άλλων σαν εμένα (με μικρό μυαλό εννοώ) . Δυστυχώς τα χριστούγεννα που πέρασαν και ήταν και γαμώ ήταν όταν ήσουν μικρούλης και η άγνοια και η αθωότητα ήταν μάστ!! Τότε το μόνο που σε ένοιαζε ήταν αν ο Βασιλάρας έπερνε το γράμμα σου κάτι που θα σε έτρωγε μέχρι τη θεϊκή στιγμή που ονομάζω ΜΑΖΙΚΟ ΜΠΛΑΚ ΑΟΥΤ!!! Φυσικά αναφέρομαι για την στιγμή που ο βαλτός θείος εντελώς τυχαία την ώρα που είχε αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση από τη Ρούλα Κορομηλά , αυτόν τον έπιανε ένα ξαφνικό κοψιματάκι και έπρεπε επειγόντως να πάει στη "τουαλέτα", λες και δεν μπορεί να κρατηθεί ούτε 10 δευτερόλεπτα για το νέο έτος, μετρούσε και γαμάτα η Ρουλίτσα... Τέλος πάντων, σαν δικαιολογία την υπερβολική κατανάλωση κουραμπιέδων και γέμισης γαλοπούλας βαφτιζόταν αληθινό το κόψιμο, και πολύ που μας ένοιαζε τότε αν ο θείος υποφέρει από γαστρεντερικά ... Και παρόλο που το είχες ζήσει αρκετές φορές αυτόν τον παπατζή έπεφτες μετά χαράς στη παγίδα της τουαλέτας. Που είχα μείνει ? α ναι :

Ρούλα:"10,9,8,7, έλα Σάκη μαζί", (αναφέρομαι στον Ρουβά φυσικά, πάντα καλεσμένος στα εορταστικά σόου, τότε περιζήτητος εργένης βλέπετε και η Ρούλα δεν έχανε ποτέ ευκαιρία να τον προωθεί με ή χωρίς μακρί μαλλί ) "6,5"

Σάκης: " Ναι, Ρούλα μου μαζί !! χεχαχοχεχι!ΧΑΧΑ! "( αυτό με το γέλιο το χε από πάντα. Μικρός όταν ήταν κάποιος θα του πε ότι χαρίζει ζωή και αυτός το πήρε πατριωτικά, επίσης μιλάμε για επί Ψινάκη εποχές οπότε το να μιλάει ο Σάκης ήταν κάτι απαγορευμένο, μέθοδο που χρησιμοποιεί συχνά ο Φιλιππινέζος μάνατζερ (βλ. Μαρτάκης) " 4,3,"

Ρούλα και Σάκης μαζί: "2,1 , ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ ΤΟ 199κάτι!!!!!! "

Φιλιά ιστορίες και εκεί που πάει να αρπάξει ο Σάκης το μικρόφωνο και να ροκάρει χριστουγεννιάτικα, ο θείος αφού είχε χάσει το μέτρημα αλλά είχε κάνει πιστικό το κόψιμο , έριχνε τον γενικό!!!

Εκεί χρειαζόμασταν νέα πανταλόνια, γιατί κάθε φορά χεζόμασταν από τη χαρά μας. Στο απόλυτο σκοτάδι με τρόπο που θα ζήλευε και ο Ροζ πάνθηρας κάποιος έφερνε τα δώρα από τη κρυψώνα και τα άφηνε κάτω από δέντρο. Στο απόλυτο σκοτάδι αφού είχες ξεπεράσει ακαριαία τον φόβο σου για αυτό, προσπαθούσες με όλη σου τη δύναμη να δεις τον Άι Βασιλάκη να σκάει μύτη με τη χοντρή κοιλιά του και τα μεγάλα άσπρα του μούσια να του κάνεις μια αγκαλιά και να αρπάξεις το δώρο σου. Δεν συνέβαινε αυτό όμως , αλλά δεν σε ένοιαζε και πολύ. Ο θείος ξανά ανέβαζε τον γενικό ερχόταν να πει τα χρόνια πολλά με όλους και να αρπάξει έναν ακόμη κουραμπιέ ξεχνώντας τον υποθετικό του πρόβλημα στο στομάχι. Κάπου εκεί λοιπόν , στο αβυσσαλέο ξέσκισμα του περιτυλίγματος του δώρου και στο πρώτο τραγούδι του Σάκη για το νέο έτος, κάπου εκεί τα παιδάκια ήμασταν χεσμένα από τη χαρά μας και δεν υπήρχε τίποτα άλλο εκτός από μας και το δώρο που αχνοφαινόταν σιγά σιγά καθώς το περιτύλιγμα γινόταν χίλια κομμάτια.

Τώρα αν το δώρο ήταν ένα από αυτά που του είχες γράψει στο γράμμα, τότε ίσως να ζούσες τον πρώτο σου οργασμό έβερ, φυσικά χωρίς να το καταλάβαινες. Και ήχοι όπως "ΝΑΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ", "ΤΟ ΒΡΗΚΕΕΕΕΕΕ" , "ΤΟ ΠΕΤΥΧΕΕΕΕΕ" πάντα με παρατεταμένο το τελευταίο φωνήεν ηχούσαν σε όλους τους δρόμους. Αν τώρα δεν ήταν αυτό που είχες ζητήσει οι πιθανότητες να στεναχωρηθείς ήταν ίδιες με το να πάρει πρωτάθλημα ο Ηρακλής.

Το δώρο σου αφού το άνοιγες και το έπαιζες για λίγο , το ξανάβαζες μέσα στο κουτί γιατί είχε έρθει η ώρα να πας για ύπνο. Για εκείνο το βράδυ το αγαπημένο σου αρκούδι ο Μπούμπης ή ο Καζολίνις έμενε στο ράφι και τη θέση του έπερνε το κουτί του δώρου σου. Σφιχτά στην αγκαλιά και ο καλύτερος ύπνος της χρονιάς ήταν γεγονός. Αφού κοιμόσουν, το δώρο μεταφερόταν από την αγκαλιά σου σε ένα πιο ασφαλές μέρος. Ο ύπνος ήταν τόσο γλυκός πάνω στα φρεσκοπλημμένα σεντόνια με Dixan Blue Power

Νομίζω εκείνες τις εποχές δεν υπήρχε νοικοκυριό που να μην έπλενε με Dixan. Και πώς να αντισταθείς άλλωστε σε τόσο δελεαστικά δώρα, όπως η αποκάλυψη της εποχής, τα CD. Ναι η Dixan ήταν πολύ μπροστά και έδινε μαζί με το 5άκιλο απορρυπαντικό δώρο CD ανά περιόδους. Εκείνα τα Χριστούγεννα πρέπει να χέστηκαν στο τάλιρο, αφού το δώρο ήταν ένα CD με επιλογές χριστουγεννιάτικων τραγουδιών (Best of Christmas Songs by Dixan) , πολύ σωστών όμως. Δεν γίνετε να είναι τόσο χαραγμένο στην μνήμη μου αυτό το σιντί. Είναι ο ορίσμός των χριστουγέννων .

Οπότε αν τα βάλεις κάτω ήσουν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος επί γης όπως τραγουδούσε προ λίγου και ο Ρουβάς. Δώρο γαμώ! Φαγητό γαμώ! ΜΑΖΙΚΟ ΜΠΛΑΚ ΑΟΥΤ τρελό! Μυρωδιά του ωκεανού στο κρεββάτι σου ΓΑΜΩ! Τραγούδια όπως το Santa Claus is coming to town από Bing Crosby και Rockin' Around the Christmas Tree από Brenda Lee ΓΑΜΑΤΟ!!

Μετά έτσι για αλλαγή έβαζαν και το άλλο σιντί της Ντιξάν με ροκ'εν'ρολ τραγουδάκια για να κουνηθούν λίγο και οι μεγάλοι. Εσένα δεν σε ένοιαζε ήσουν ήδη στο 13 όνειρο στο οποίο όλοι οι κολλητοί σου, σου έλεγαν πόσο τέλειο είναι το δώρο σου και εσύ τους έδινες σειρά προτεραιότητας για το ποιος θα παίξει μαζί του πρώτος!!

Έτσι όμορφα ήταν τότε τα Χριστούγεννά μας. Δεν ξέρω αλλά μου φαίνεται ότι τα σημερινά παιδάκια δεν είναι έτσι, δεν ευχαριστιούνται τόσο τα δώρα, είναι λίγο αχάριστα. Μέχρι και το υπέροχο ιβέντ των καλάντων έχει περιοριστεί τώρα. Θυμάμαι ατελείωτες βόλτες στις γύρω γειτονιές και πολλές δραχμές στη τσέπη!! άσε που το είχαμε κιόλας το τραγούδι, εδώ και λίγα χρόνια δεν έχω ακούσει ωραία κάλαντα... Ίσως να φοβούνται και οι γονείς να τα αμολύσουν έτσι χύμα στους δρόμους...

Αλλά ας τα αφήσουμε αυτά γιατί πολύ μιζέρια έχει πέσει γύρω μας και τώρα είναι εποχή για χαρά χορό ΠΟΛΥ φαή και διασκέδαση, όσο και αν θέλουν να μας νταουνιάσουν πρέπει να είμαστε αδιάφοροι και να θυμηθούμε λίγο τους παλιούς καλούς καιρούς τότε που και πόλεμος να γινόταν ήσουν μόνο εσύ το δώρο σου και ο Άι Βασιλάρας.

Εγώ την αρχή την έκανα παραμονή χ-μας και έφαγα με σκοπό να φτάσω την κοιλιά του Βασιλάκη του Άι. Έφτασα πολύ κοντά αλλά δεν τα κατάφερα... Έχω ένα χρόνο να εξασκηθώ και να επιστρέψω δριμύτερος για να την φτάσω.

Καλά Χριστούγεννα λοιπόν σε όλους να φάτε του σκασμού να ρίξετε επικά ρεψίματα και κλανιές και να μεθύσετε μέχρι αηδίας!!!

Γιατί όπως είπε και μια θεία (χρόνια της πολλά σήμερα) :

ΟΠΟΙΟΣ ΡΕΒΕΤΕ ΚΑΙ ΚΛΑΝΕΙ ΘΑ ΑΡΓΗΣΕΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ!!!

ps. Όποιος θέλει το σιντάκι του Ντιξαν με τα τραγουδάκια , να εδώ σας δίνω το λίνκ που το παρέχει ένας ευγενέστατος ομοφυλόφιλος ο mr.f , το λίνκ είναι αυτό εδώ ( http://www.megaupload.com/?d=D6H2LAV8) και ο κωδικός για το .rar είναι : neverlanden.blogspot.com . Nα 'ναι καλά το παλικάρι(?).

MERRY CHRISTMAS TO YOU, TO ALL OF YOU

thanks e. for the santa :)

22

Τέτοια μέρα ήταν, καλά όχι απαραίτητα πέμπτη αλλά 11 όταν είδε το φως ένα χοντρό μωρό ! Από τότε όπως και ο ένδοξος αηδώς μας (μπείτε και δείτε την εισαγωγή παρακαλώ) αυτό το χοντρό μωρό είχε μνήμες και από πιο πριν δηλαδή από την κοιλιά της μάνας του.

Ένδοξος εθνικός αηδώς

Α όλα και όλα μπορεί να του έκαναν τη μούρη κιμά αλλά η φαβορίτα το μουσάκι , το μουστάκια το σκουλαρικάκι , Α-ΚΕ-ΡΑΙ-Α !! Άσε που είμαι σίγουρος ότι μασάει τσίχλα και στο χέρι του έχει φραπέ που από την υπερβολική όλα που τον πασπατέβει έχει εξαφανιστεί κάθε ίχνος αφρού και το καλαμάκι είναι χιλιομασιμένο!

Αλλά να μην τα πολυλογώ με τον γελοίο , τον είδα στις ειδήσεις και συγχύστηκα εψές! Στο θέμα μας, μιλούσα για το χοντρό μωρό που πριν 22 χρόνια είδε το φως και μαζί με αυτό και όλη η πλάση! Έτσι φτάσαμε εν έτη 2010 το μωρό έμεινε χοντρό, αλλά σταμάτησε να'ναι μωρό και έγινε μαντράχαλος, γέμισε κόμπλεξ (στην υπεράσπισή του, δεν φταίει μόνο αυτός, αλλά και η κοινωνία και οι γύρω του), άγχος, στρες και μια μυτούλα βαρεμάρας, δεν έμαθε ποτέ να οδηγάει και ποτέ δεν κατάφερε να αφοσιωθεί σε ένα mmorpg (massive multiplayer online role playing game, δηλαδή κάψιμο με άλλα χοντρά μωρά), άφησε μούσια για να μην δείχνει φλώρος(ενώ μέσα του είναι λιγάκι), έκανε και πίρσινγκ τρομάρα του γιατί πέρασε ίμο φάση, παράτησε ότι άρχιζε(καράτε, μπάσκετ, κτλ) γιατί αυτή η μυτούλα που ανέφερα πριν μάλλον για φορτηγό βαρεμάρας μου κάνει τώρα που το καλοσκέφτομαι. Βέβαια είναι και τυχερός γιατί έχει πολλούς γύρω του, και το ξέρει! Και αν σκεφτεί κανείς ότι πρόσφατα χτυπήθηκε από έναν φτερωτό νάνο με αρχαϊκό όπλο, ε τι άλλο να ζητήσει πια!!

Αυτά τα λίγα για αυτό το χοντρό πλάσμα!